domingo, 24 de outubro de 2010

Galandum Galundaina


Acabo de chegar de l Centro Cul­tural de Belen (Pequeinho Ouditório), ye meia nuite de l die 17 de outubre, adonde ls Galandum Galundaina [Ale­xandre Meirinhos, Manuel Meirinhos, Paulo Meirinhos i Paulo Preto] ganhó­run l 1.º prémio Megafone, al fin dua grande nuite an que l nome de la música mirandesa, apersentada pula nuossa lhéngua, bolou mui alto.

L no­me cumpleto deste prémio ye Prémio Megafone – João Aguardela, Música para uma nova tradição, i ye atrebuído pula Associaçon Tradiçon Megafone. Na papeleta de apersentaçon de l prémio diç-se que el ten l’eideia de çtinguir músicos i outras antidades que cuntribúan pa la bitalidade de la música pertuesa de raiç tradecional.

Fúrun muitos ls grupos que cun­corrírun al prémio i antre eilhes fúrun nomeados trés, que atuórun todos ei­lhes esta nuite ne l Centro Cultural de Belen, cada un deilhes por meia hora: Bandarra, grupo açoreano de la ilha de l Faial; O Experimentar Na M’Incomoda, tamien de ls Açores; Galandum Galun­daina, de la tierra de Miranda. L júri era custituído por siete specialistas, de la RDP, músicos, jornalistas, críticos de música, scritores.

Yá eiqui neste jornal tengo falado, por mais dua beç, de ls Galandum Galundaina i fde l sou trabalho, aper­sentando tamien anterbistas cun Paulo Meirinhos i cun Paulo Preto. L trabalho deilhes premitiu lhebar la música mi­randesa pul mundo cumo nunca antes l fura, assentando nun cunceito que faç eiboluir la tradiçon, çcolando deilha an muitas cousas, seia ne ls strumientos ousados, seia nalgues músicas, seia ne ls ritmos i nas ourquestraçones an giral. Muitos los cratícan por nun se mantenéren agarrados a la música tradicional sien nada mexer, mas ten sido amportante que la tómen cumo aliçace i que báian para alhá deilha. Esse yen un camino que ten de ser cuntinado i agarrado por mais giente, giente sabida i trabalhadora, puis ua grande música cumo la tradecional mirandesa ye capaç de aguantar esse camino.

Bárias bezes eiqui tengo dezido que solo miraran para nós ls mirandeses, seia na música, seia na lhiteratura i na lhéngua, seia na dança, seia ne l que fur, se furmos capazes de fazer un trabalho de culidade, un trabalho que tenga por oujetibo la sceléncia i que nunca se cuntente cun qualqueira cousa, mas busque l melhor i assi repersente un cuntributo sério pa la cultura pertuesa. Se furmos por esse camino, l nuosso trabalho será recoincido, mais cedo ou mais tarde, anque la lhenguaige ounibersal que ye la música puoda facelitar las cousas nesse campo. Assi i todo nun hai outro camino para todo l que fazemos ou que tenemos de fazer. Culidade, siempre culidade, nunca salir desse camino. Respeitar la tradiçon nun quier dezir que siempre todo que­de na mesma, cumo yá muita beç eiqui dezimos, mas fazer cun que eilha seia siempre ua cousa biba i esso quier dezir eiboluçon, puis bida ye bariadade, ei­boluçon. Mas nun ye menos respeito pula tradiçon fazer cousas nuobas cun raiç neilha, ne ls sous sonidos, ne ls sous ritmos, nas sues palabras. Se esse trabalho fur feito cun culidade lhougo se çcubrirá l aire de la tradiçon, que diç muito de l que somos i faç parte de la lúria que mos ata a la stória i mos sigura ne ls caminos de l feturo.

Parabienes Galandum Galundaina. Que nunca bos falte la gana para cuntinar a afazer cousas pula cultura mirandesa, pula cultura pertuesa.
(Amadeu Ferreira)

Sem comentários:

Enviar um comentário