domingo, 27 de outubro de 2013

por quien árden las fogueiras

[crónica salida l die 21 de Dezembre ne l jornal Público]
Bonda ber l telejornal dua qualqueira telbison i ye ralo nun mos aparecéren fogueiras porqui i puli, culs materiales mais stranhos a arder, séian casas, carros i outras cousas cumo rues i todo l dá para eilhas. Son fogueiras mui peligrosas, que nun sei a quien calécen, mas bien sei porque las acénden: quando l mundo cheira a pocho, hai que le scamugir l oulor que nun s’aguanta, assi a modo uns afumadeiros modernos, que datrás se fazien cun morgaços nas ancruzelhadas de ls caminos. Aqueilhas, son fogueiras que hai que apagar, l que solo se puode dar cortando-le la raiç a las malinas que las acendírun, mas subretodo arrincando ls pochos que s’albántan de la corruçon, de la falta de moral, de la caída de muitos de ls altares adonde fúrun puostos cumo eisemplo, i al fin se çcubriu que sue eigreija era toda feita de ganáncia i de falta de respeito por quiequiera que fusse, que nun adelantra andar a saber de outros nomes pa le chamar a esses crimes.. Son fogueiras a que naide se calece i an que todos mos queimamos.
Hai outras fogueiras, que se fázen hai miles d’anhos, que árden cumo fé na renobaçon i na cuntinidade de l mundo, que son un acraditar na possiblidade de l Sol tornar a dar bida al mundo, nun tiempo an que parece haber zistido de lhuzir. Dezir esto yá nun ye dezir pouco dessas fogueiras. Hai até uns eignorantes que las trátan cumo questumes paganos que se fázen inda hoije an muitas tierras de Pertual i de l mundo, nun sendo capazes de ber cumo ye sagrado un ato tan simples cumo este: tierras anteiras, cun gientes de muitos lhados, ajúntan-se, an paç, al redror de l fuogo purficador, sien outro deseio que nun seia stáren juntos, fazéren chubir sues cantigas a la par de l fuogo, boziar que nun se rínden a la depression seia de que eimbierno fur, acraditando na renobaçon de l mundo i de la bida, sendo essa fé i esse star juntos l mais grande cuntributo para aqueilha renobaçon. Ye por todo esso que árden essas fogueiras que se ban a acender ne nuite de 24 de Dezembre i cuntinaran até apuis de l anho nuobo, nua tradiçon que ben de muito antes de l Natal ser l que ye hoije.
Tamien you hei de ir a caras al Norte, chamado pula fogueira, an busca de calor i de sprança, an busca de fé na bida i ne l mundo, chamado pul pul boltear de ls ancantados sonidos de la gaita, a lhimpar la broça que s’ancundesou ne ls remissacos de l zaspero que siempre bate a algue puorta. Seguirei miu camino sien zbios, ajuntando-me als bandos que retórnan, pul carril de ciguonhas i andorinas: por esso, nun ye ua pelegrinaçon que you decida fazer, mas ua oubrigaçon que se m’ampon, assi cumo quien ten percison de cumponer a cada anho ls aliçaces de l mundo, siempre andebles de tanta porrada que lhieban. Bien sei que hai quien nun acardite nestas cousas, l que nun quier dezir falta de fé, mas solo eignorança – ua pena! Mais alantre, quando l sol chegar a sou punto mais alto i sue calor a la mais grande fuorça, será tiempo de queimar to la sarna que se fui agarrando al çamarro de l mundo i digo-bos que nun mos bai a faltar que queimar.
amadeujf@gmail.com

Sem comentários:

Enviar um comentário